Lael Wilcox maakte razendsnel furore in de wereld van het ultra distance cycling toen ze de Trans Am Bike Race won in 2016, door niet alleen alle andere vrouwen, maar ook de mannen te verslaan. Ze heeft een fascinerend verhaal. Ze transformeerde binnen slechts een paar jaar van full-time bikepacker die de wereld rond fietste met haar vriend, naar full-time ultra cyclist . Achter haar ogenschijnlijk nonchalante karakter en zachte stem schuilt een vastberaden temperament, wat haar heeft geholpen gekroond te worden tot een van de meest succesvolle ultra cyclists ter wereld. Lael gebruikt komoot om raceroutes te verkennen, trainingsritten te plannen en in het algemeen om de wereld te ontdekken. We spraken Lael vlak na de Navad 1000 race in Zwitserland met 1000 km met 30.410 hoogtemeters. Ze leverde hier een geweldige prestatie: ze finishte in 4 dagen, 10 uur en 6 minuten en was pas de tweede vrouw die de race ooit voltooide — en ze verbrijzelde het vorige record.
Vertel eens, hoe ben je op de fiets terecht gekomen?
Ik begon met fietsen toen ik 20 was om naar mijn werk te gaan in mijn studietijd aan de University of Puget Sound in Tacoma, Washington. De afstand was 6 km van deur tot deur, net iets te ver om te lopen. Later dat jaar wilde ik bij mijn zus in Seattle langsgaan, maar kon ik het buskaartje van $2.50 niet betalen. Ik besloot daarom om de 70 km maar op de fiets af te leggen — en die rit voelt nog steeds als de langste die ik ooit heb gemaakt. Onderweg realiseerde ik me dat als ik van de ene naar de andere stad kon fietsen, ik ook het hele land kon doorgaan.
Na mijn afstuderen later dat jaar vertrok ik met mijn toenmalige vriend, Nicholas Carman, om het hele land door te fietsen. Op deze eerste trip reden we van Boston naar Montreal en toen zuidwaarts naar Key West, Florida. Daar aangekomen hield de weg, en ook ons geld, op, maar vonden we baantjes als fietstaxi en in een restaurant. We spaarden zo in een paar maanden weer wat geld voordat we weer op pad gingen richting Californië. De volgende zeven jaar zou dit patroon van lange-afstand fietstochten en korte termijn baantjes zich herhalen, altijd maar sparend voor de volgende grote trip. En we reisden de hele wereld over: we fietsten meer dan 150.000 kilometers door 35 verschillende landen.
Na 9 maanden gereisd te hebben in Oost-Europa, Zuid-Afrika en het Midden-Oosten, schreef ik me in 2015 in voor mijn eerste bikepackingrace: de Holyland Challenge, een 1400 kilometer lange mountainbikeroute, die door heel Israël slingert. Ik was de enige vrouw en de jongste deelnemer. Ik had hardloopschoenen aan en reed op mijn toerfiets, een oude stalen Raleigh 29’er zonder klikpedalen. Niemand nam me serieus en iedereen dacht dat ik het niet langer dan een dag uit zou houden.
Maar wat gebeurde er? Aan het eind van de eerste dag lag ik eerste met 40 km voorsprong op de eerstvolgende deelnemer op de tweede plaats — en genoot ik met volle teugen.
Na de Holyland Challenge besloot ik om de Tour Divide te racen, een mountainbikerace van 4420 kilometer van Canada naar Mexico. Ik realiseerde me dat ik net genoeg tijd had om vanuit Israël naar huis in Alaska te vliegen, een racefiets te regelen en de 3400 kilometer van Anchorage naar het startpunt van de Tour Divide in Banff te rijden. En dat deed ik. Het was een geweldige rit — ik reed langs minstens 100 beren in 24 uur daglicht. Het was mijn eerste lange solo rit en ik deed er 19 dagen over. Daarna nam ik een weekje rust en begon aan de race. Ik verbeterde vervolgens het record voor vrouwen van 19 dagen naar 15,5 dagen.
Foto: Rugile Kaladyte
We hebben ergens gelezen dat je wint omdat je minder slaapt dan alle anderen (… naast je overduidelijke andere superkrachten). Hoe ga je hiermee om? Train je specifiek om beter te kunnen dealen met een slaaptekort?
Normaal gesproken slaap ik niet minder dan de anderen. Tijdens langere endurance races (zoals de Trans Am en de Tour Divide), slaap ik gemiddeld 4-5 uur per nacht. Sommige mensen waar ik tegen geracet heb slapen maar 1-3 uur, maar voor mij is dat op een route van ongeveer 2 weken niet genoeg. Ik heb minsten een gemiddelde van 4 uur per nacht nodig.
Tijdens de Navad 1000 sliep ik in totaal maar 9,5 uur, tijdens de hele race van 4 dagen en 10 uur. Ik had niet gepland zo weinig te slapen, maar ik werd telkens uit mezelf weer wakker na twee uur slaap. Ik denk niet dat deze strategie ook zal werken op een langere race, maar het was prima voor de Navad en hield de race spannend. Ik lag nek-aan-nek met Stepan Stransky, de uiteindelijk winnaar.
Je reed het parcours van de Navad 1000 voor de race. Zou je dit aanbevelen? Wat zijn de voordelen?
Het was superleuk om het parcours van de Navad 1000 al te rijden voor de race. Het was een goede mogelijkheid om Zwitzerland wat beter te leren kennen, het parcours te verkennen en trainingsuren te maken. De Navad-route heeft 33.000 hoogtemeters en is heel steil. Ik zou dus zeker aanraden om het parcours voor de race te verkennen als je genoeg tijd hebt. Het is ook een route die het zeker waard is om twee keer te rijden.
We zagen dat je een tweegevecht uitvocht met de uiteindelijke winnaar van de Navad 1000. Reed je gewoon je eigen race of probeerde je hem bij te houden om de 1ste plaats te pakken?
Ik ben competitief, maar slechts tot op zeker hoogte. Ik vind het leuk om tegen andere mensen te racen, maar ik word alleen gemotiveerd door positiviteit. Ik weet diep van binnen dat ik teleurgesteld in mezelf zal zijn als ik niet alles geef. Het is dus makkelijk voor me: ik doe gewoon mijn best. En voor het grootste gedeelte geniet ik er gewoon van. Ik vind niets leuker dan op de fiets te zitten en in de buitenlucht te zijn.
Wat vind je het leukst aan komoot?
My next race is the French Divide on August 4. I will be traveling to France mid-July to scout the course before the race and spend the whole summer in Europe. It’s fun for me to be racing on a new continent. The Navad 1000 and the French Divide are both shorter races than I’m accustomed to. Shorter distance means less sleep deprivation, a nice change.
What would be your all-time dream trip on the bike?
Het is super hoe eenvoudig het is om met komoot routes te plannen. Vroeger leunde ik nog wel eens achterover als het aankwam op het plannen van routes tijdens onze reizen over de wereld. Maar komoot geeft me de mogelijkheid en het zelfvertrouwen om te plannen en navigeren zonder gedoe met kaarten, of aanwijzingen uit mijn hoofd te moeten kennen.
Het is verder ook heel handig om komoot gewoon zijn werk te laten doen, terwijl ik me kan focussen op de race. Bekijk het profiel van Lael op komoot om een paar verbluffende routes en avonturen in Europa en de VS te kunnen zien.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.