Een botsing met een vrachtwagen, een gebroken knie en een operatie om alles met een metalen plaat weer goed te zetten. Een zwangerschap, een traumatische bevalling en de logistieke uitdagingen om dingen te ondernemen als je een baby hebt.
Twee uitersten op het eerste gezicht, maar deze levensveranderende gebeurtenissen van twee komoot-ambassadeurs hebben meer overeenkomsten dan je denkt. Ze komen allebei ongeveer op hetzelfde neer:
Je leeft je leven en opeens kun je niet meer fietsen.
Voor mensen die fietsen om gelukkig en gezond te blijven is het vooruitzicht niet te kunnen fietsen als een klapband krijgen op de helft van je rit. En of het nu een pasgeboren baby, een psychische uitdaging of een blessure is, soms deelt het leven je een fietsvrije kaart.
We spraken ultra-endurance fietser Sofiane Sehili en MTB-community leader Kelly Collinge (Kell, Bell, and bikes) over de reis die ze hebben afgelegd voor ze weer op hun fiets konden stappen, en over alle positieve en negatieve aspecten van dit proces.
Als het leven je dwingt om af te stappen
In December 2020 botste Sofiane terwijl hij aan het fietsen was in Parijs op de achterkant van een vrachtwagen. Door de fractuur aan zijn knie en de opeenvolgende herstelperiode was hij drie maanden uit de roulatie. Hij was er helemaal kapot van. En de somberheid die kwam in momenten van eenzaamheid of stilte was voor Sofiane nog de lastigste psychische uitdaging.
“Het ongeluk was voor mij een redelijk traumatische ervaring. Ik moest voortdurend denken aan de titaniumplaat die de chirurg aan mijn scheenbeen geschroefd had, en aan het feit dat deze plaat mijn eigen bot zou overleven. Dit confronteerde mij vreemd genoeg met mijn eigen sterfelijkheid.”
Sofiane is vanaf het begin heel openhartig over zijn herstel geweest – hij deelde de voortgang van zijn revalidatie op sociale media en sprak openlijk over de emotionele tol die het ongeluk van hem eiste. Hij maakte iedereen duidelijk dat je bijna niet aan deze emoties kunt ontsnappen. Zijn manier om ermee om te gaan? Zich focussen op de dingen waar je wel invloed op hebt.
Hij stortte zich daarom vol overgave in zijn fysiotherapie-sessies, alsof hij voor de Olympische Spelen aan het trainen was. Verder werkte hij ook aan zijn bovenlichaam om op die manier in ieder geval nog een beetje fit te blijven.
Nu hij officieel hersteld is gebruikt Sofiane de metafoor van een bikepacking-wedstrijd (en de vreemde en mooie uitdagingen die bij zo’n race horen) om zijn herstelproces te beschrijven: “Het belangrijkste is om constant in beweging te blijven. Als je gewoon doorgaat kom je wel bij de finish aan.”
Kelly’s verhaal is uiteraard anders. Met een baby in haar buik waren haar opties om te mountainbiken bijna een jaar lang een stuk beperkter dan normaal: vlakke bospaden in de buurt in plaats van adrenaline-opwekkende singletracks. En toen resulteerde een zwangerschap zonder complicaties in een enge spoedkeizersnede (en gelukkig ook in een schattige, gezonde baby).
Deze gebeurtenis heeft haar lichtelijk getraumatiseerd en ze geeft toe dat het daaropvolgende slaapgebrek en het herstel van de operatie, dat resulteerde in een lange periode zonder fietsen, erg zwaar was: “Als ik vroeger stress had van werk of iets anders, stapte ik gewoon op de fiets en maakte ik een tochtje. Maar na de keizersnede kon ik niet eens een stukje gaan lopen…”
Kelly heeft vanaf het moment dat baby Atlas is geboren met volle teugen van haar nieuwe leven als moeder genoten. Maar vier maanden later bestaat er geen twijfel over dat ze de mogelijkheid om wanneer ze maar wil op de fiets te stappen wel een beetje mist (en dan hebben we het nog niet eens over haar lichaam van voor de zwangerschap, waarmee de beklimmingen een stuk lichter voelden). Net als Sofiane probeert ze echter niet te focussen op wat ze niet kan: “Als ik zin heb om een fietstochtje te maken maar dat niet mogelijk is, plan ik mijn volgende rit op komoot en check ik even wat andere mensen in de community doen. Ik word blij als ik de ritjes en voortgang van mijn vrienden op sociale media voorbij zie komen.”
Ze voegt daar aan toe: “De trails verdwijnen niet zomaar, en dat is iets dat ik mezelf blijf voorhouden. Een pauze is een pauze, en wanneer ik weer op de play-knop kan drukken gaat het alleen maar beter worden.”
Weer terug op het zadel
Of het nu weer op de “play-knop drukken” is, zoals Kelly het zegt, of het “einde” van de revalidatieperiode bereiken, zoals Sofiane het beschrijft, beiden zijn ondertussen weer terug op het zadel. Maar na zo’n lange pauze is het niet alleen maar een kwestie van weer op de fiets stappen.
Beiden zijn nog aan het dealen met de fysieke realiteit van een tijd niet op het zadel gezeten te hebben, maar ook met de emotionele gevolgen van hun fysieke veranderingen.
Voor Kelly is er de vermoeidheid. Ze is niet alleen minder fit, maar borstvoeding geven kost een hoop extra energie. Bovendien zorgt een pasgeboren baby ervoor dat haar slaappatroon onderbroken wordt. Ook is er de eindeloze logistiek van het huis uitgaan als er een piepklein mensje in het spel is (denk aan voedingen, luiers, enzovoort…) Maar ze boekt vooruitgang: “Het lukt me nu om twee keer per week te fietsen, soms zelfs drie keer. Logistiek is dat een uitdaging, maar ook emotioneel. Ik heb het zo leuk met mijn baby, dat ik het moeilijk vind om niet bij hem te zijn!”
Sofiane voelt de nasleep van het ongeluk ook nog steeds: “Ik voel me goed. Ik kan langere ritten maken. Heel lange zelfs. Ik heb net 600 km in 24 uur afgelegd. Maar mijn linkerknie is nog steeds veel zwakker dan mijn rechter. Ik moet er nog steeds oefeningen voor doen. En mijn knie doet nog steeds een beetje pijn na een intensieve trainingssessie. Dus alles bij elkaar is er goede vooruitgang, maar ik ben er nog niet helemaal.”
Ze vertelden daarnaast ook allebei dat wat ze hebben meegemaakt een grote invloed heeft op hun zelfvertrouwen.
Sofiane is tegenwoordig veel nerveuzer als er auto’s in de buurt zijn, en is minder tolerant naar gevaarlijke rijders (dichtbij passeren, te snel rijden). Dat pakt gelukkig niet alleen maar negatief uit. Hij richt zich nu meer op gravelbiken: “…Ik pak veel vaker mijn gravelbike om onverharde wegen te ontdekken op zoek naar stilte en rust. Ik heb een paar gravelroutes vanuit Parijs gemaakt en geperfectioneerd voor leuke lokale avonturen. Ik heb ze op m’n komoot-profiel gedeeld en kreeg veel positieve reacties.”
Kelly merkt tijdens haar mountainbikeritten dat er een verandering in haarzelf is opgetreden: “Ik merk dat ik aan mezelf twijfel op trails die ik vroeger met gemak afging, en dat ik een beetje aarzel op de steile stukken! ”
Maar gelukkig is het niet alleen kommer en kwel! Zowel Sofiane als Kelly zijn positief gestemd over hun progressie en volgen hun eigen advies op om alles in kleine stapjes te doen. Ook kunnen ze rekenen op steun van hun omgeving.
Omring jezelf met mensen die kunnen helpen
Tijdens onze e-mailconversaties hadden Kelly en Sofiane het allebei vaak over de mensen die hun bij hebben gestaan.
Sofiane’s partner speelde een belangrijke rol tijdens de moeilijkste periodes van de revalidatie: “Mijn vriendin was er altijd voor me, van het ziekenhuisbed tot aan de fysio, en van de apotheek tot de vervolgbezoeken bij de chirurg. Het feit dat ik er niet alleen voor stond heeft voor mij een groot verschil gemaakt.
Hij kreeg ook steun van zijn community op sociale media: “Twee van mijn volgers op Instagram (Marius uit Duitsland en Brian uit Nieuw-Zeeland) die dezelfde blessure hebben gehad, praatten er veel met me over. Het was super om deze waardevolle informatie te krijgen van mensen die precies hetzelfde als ik hebben doorgemaakt.”
En Kelly komt er met een beetje (veel) hulp ook wel. Haar moeder, partner en schoonouders helpen allemaal met de baby als Kelly gaat fietsen, van babysitten tot zich op een strategische plek langs de route opstellen zodat ze Atlas halverwege een rit borstvoeding kan geven.
En vrienden hebben om mee te kunnen fietsen maakt ook een groot verschil. Hierover zegt ze: “Ik kom er rit-voor-rit wel, en ik weet dat mijn conditie ook snel weer terug zal komen. Het sociale aspect en het zien van mijn vrienden is daarnaast voor mij ook een belangrijk aspect aan het fietsen. Alles zal langzaam wel weer op z’n plaats vallen met een beetje tijd.”
En als je het achteraf bekijkt zijn Sofiane en Kelly het er allebei over eens dat het soms onvermijdelijk is om een tijd niet te fietsen. Maar met genoeg geduld, doorzettingsvermogen en een beetje hulp van vrienden kom je er wel doorheen.
Volg ze op komoot om op de hoogte te blijven van hun respectievelijke avonturen: bekijk Kelly’s profiel hier, en Sofiane’s profiel hier.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.