Bikerafting. Klinkt interessant, toch? Dat wilde ik wel eens uitproberen en daarom stemde ik in toen mijn avontuurlijke vriendin Nikki Read een trip voorstelde die packrafts (avontuurlijke opblaasbootjes) met mountainbiken en wildkamperen combineerde. Maar toen ik aan de oever van Lake Coniston stond protesteerde mijn maag bij de gedachte dat ik het water op moest en wist ik weer heel zeker dat mountainbiken mijn sport is. Verdwalen op nieuwe paden in een onbekend gebied, met net genoeg bepakking op mijn fiets — voldoende om ‘s nachts warm te kunnen blijven, maar licht genoeg om nog uitdagende technische trails te rijden — dat is het soort avontuur waar ik van houd.
Gooi een meer en een bootje in de mix en het bleek dat ik in het diepe (water) was gesprongen. De combinatie van een grote angst dat mijn fiets naar de bodem van Lake Coniston zou zinken + zeeziekte (of meerziekte in dit geval) zorgden bij mij niet meteen voor veel plezier. Voor mij begon de lol pas echt toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden, onze fietsen in elkaar konden zetten en de heuvels in gingen.
Ons drievoudige avontuur door het Engelse Lake District ging over Lake Coniston en een paar epische MTB-trails rondom het meer. Tijdens het eerste deel zouden we onze fietsen over het meer moeten peddelen in packrafts. Het tweede deel zou bestaan uit een zware, maar mooie hike heuvel op met onze fietsen naar een goede kampeerplek, en in het derde deel zouden we op gave MTB-trails weer afdalen naar ons startpunt.
Veilig op de andere oever, nadat we ons een weg gebaand hadden over het water, ontmoetten we nog een avontuurlijke supervrouw, Jenny Nuttal. We pakten de bagage weer op onze fietsen en vertrokken met z’n drieën richting Goat’s Water tarn. We namen een ruiterpad omhoog en daarna een steeds steiler wordend voetpad. Dit is waar het hike-a-bike-gedeelte van de Tour begon. Wat volgde was een epische en letterlijk adembenemende klimtocht over grote rotsen. Het gewicht van mijn fiets + zware bepakking maakte het er niet makkelijker op.
De zware klim was echter snel vergeten toen we onze spectaculaire kampeerplek bereikten. Goat’s Water is een klassieke Engelse tarn — een rond bergmeertje dat eeuwen geleden gevormd is door gletsjers, omringd door heuvels of bergwanden. Een inspirerende plek om kamp te maken en, nadat ik weer op adem gekomen was en even van het uitzicht had genoten, heb ik een tijdje naar de beste plek om mijn tent op te zetten gezocht, zonder grote stenen en zo vlak mogelijk. Toen ik de perfecte plek gevonden had zette ik gretig mijn tent op. Ik had honger en het inrichten van een schuilplaats was het enige dat nog tussen mij en mijn avondeten stond.
Vlak nadat we ons kamp opgezet hadden begon het te regenen. Geen probleem voor dit avontuurlijke trio: we vonden een grote rots om onder te schuilen, vuurden onze gasstelletjes aan en kropen met een tevreden gevoel dicht tegen elkaar aan terwijl we wachtten tot onze maaltijd opgewarmd was. Ongeveer een uur later, met volle buik, vulde ik mijn waterkruik (een kleine die ik van de moeder van een vriend geleend had – misschien wel mijn beste idee ooit) en gingen we naar bed. Tijdens de nacht ervaarden we regen van bijbelse proporties die klonk alsof er een hogedrukspuit op mijn tent gericht was en er iemand met een bezem op mijn tent stond te slaan.
Ik kan gelukkig zeggen dat ik de nacht overleefd heb en – verrassend – droog gebleven ben in mijn tent van €50 (ik wist dat het een goed idee was om de tent te impregneren met waterproof spray en om er NIET te zuinig mee te zijn!).
Voordat ik mijn tent uitkwam had ik al helemaal uitgedacht hoe ik zo snel mogelijk al mijn bagage weer in kon pakken en van de berg af kon komen zonder helemaal te verzuipen in de regen. Met mijn plan in gedachten, klom ik mijn tent uit en ging direct naar Nikki en Jenny, die beiden in een super goed humeur verkeerden en geen last leken te hebben van de regen. Zij hadden ook een plan van actie bedacht en ik vond het wel best daarin mee te gaan. Met de belofte van droog weer en een warme maaltijd begonnen we aan de afdaling.
Het spreekt voor zich dat de weg terug omlaag nat was. Het pad waar we omhoog geklommen waren was nu een rivier, wat ervoor zorgde dat we doorweekt waren. Maar naarmate de afdaling vorderde, verdwenen de wolken geleidelijk tot we – uiteindelijk – zelfs een glimp van de zon konden opvangen. Deze zonnestraal was broodnodig voor mijn moraal en ik voelde mijn MTB-mojo weer terugkomen. Het terrein was super technisch: een mix van losse en vaste rotsen en een paar hele scherpe bochten! Ik houd heel erg van technisch rijden, dus ik haalde ondanks dat ik doorweekt was veel lol uit het precies sturen van mijn fiets. Het feit dat de fiets helemaal bepakt was gaf het avontuur zeker een extra dimensie en ik leefde helemaal op door het kleine beetje zonneschijn in combinatie met de prachtige uitzichten.
Toen we het ruiterpad bereikten was de rest van de rit naar beneden geweldig en de uitzichten nog net zo fantastisch als eerst. We reden naar Coniston op een breed en redelijk goed pad, een opluchting voor mijn armen na de hobbelige singletracks. We sloten onze trip af met een klassiek full English breakfast en een belofte aan mezelf om altijd open te blijven staan voor avontuur, zo lang er maar geen packrafts bij betrokken zijn.
Foto’s: Nick KowalskiTekst: Kelly Emmerson
Kelly gebruikte Premium’s sport-specifieke kaarten en de meerdaagse planner om deze trails te vinden en haar trip te plannen.
Sport-specifieke kaarten
Meerdaagse planner
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.